ODZNAKA PAMIĄTKOWA 13 PUŁKU UŁANÓW WILEŃSKICH

Odznaka 13. Pułku Ułanów Wileńskich została ustanowiona przez zebranie ogólne oficerów Pułku w 1924 roku. Prawo jej nadawania miała pięcioosobowa Komisja Nadawcza wybrana spośród oficerów służących w Pułku.

Odznaka wraz z pierwszym regulaminem została zatwierdzona Dziennikiem Rozkazów Nr 16, poz. 243 z 24 kwietnia1924 roku a drugim poprawiony regulamin Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 poz. 198 z 21 czerwca 1929 roku. W myśl regulaminu z 1924 roku nadawana ją oficerom po roku służby w Pułku, szeregowym po sześciu miesiącach służby. Legitymacje podpisywał przewodniczący komisji i sekretarz.

Odznaka dwuczęściowa o wymiarach 40 x 40 mm ma kształt krzyża maltańskiego o ramionach pokrytych emalia żłobkowaną barwy różowej,  w nawiązaniu do barwy proporczyka pułkowego. Pośrodku krzyża umieszczony jest złocony ryngraf z wizerunkiem Matki Boskiej Ostrobramskiej.

Wykonawcą oficerskiej i żołnierskiej, bitych w srebrze i tombaku, przesłanych przez Gabinet ministerstwa Spraw wojskowych do Muzeum Wojska w 1924 roku był Zalman Liwszyc w Wilnie, ul. Wielka 44. Innym wykonawca odznaki był Teodor Filipski w Wilnie, ul. Zamkowa.

W roku 1928 wprowadzony został zwyczaj nadawania szczególnie zasłużonym dla Pułku oficerom i osobom cywilnym, złotego Pierścienia Pułkowego w kształcie sygnetu. Jednak ten kosztowny zwyczaj przetrwał tylko do 1932 roku.