13 PUŁK UŁANÓW WILEŃSKICH W 20 – LECIU MIĘDZY WOJENNYM

Pułk Ułanów prawie przez cały rok 1921 pełnił służbę na linii demarkacyjnej z Litwinami i dopiero 13 kwietnia 1922 roku został przewieziony transportem kolejowym do Głębokiego, gdzie pozostał do jesieni tego roku, walcząc z dywersją sowiecką na granicy państwa. Jednocześnie nowym dowódcą Pułku został podpułkownik Terencjusz O’Brien de Lacy, już w sierpniu tegoż roku zdając go w ręce pułkownika Tadeusza Brzozowskiego. We wrześniu 1922 roku Pułk przeszedł do swego stałego już garnizonu pokojowego.

W kwietniu 1925 roku Pułk objął pułkownik Aleksander Kunicki i zdał go we wrześniu 1927 roku podpułkownikowi dyplomowanemu Adamowi Korytowskiemu. Następnym dowódcą Pułku od kwietnia 1930 roku był podpułkownik Czesław Chmielewski. Za jego dowództwa w roku 1936 Ministerstwo Spraw Wojskowych nadało 1 szwadronowi nazwę ,,Szwadron Ułanów Tatarskich”, nawiązując w ten sposób do wszystkich oddziałów tatarskich w Wojsku Polskim na przestrzeni dziejów, a ostatnio do włączonego do 13. Pułku Ułanów części rozwiązanego w roku 1920 Pułku Jazdy Tatarskiej.

Od marca 1937 roku Pułkiem dowodził pułkownik Kazimierz Żelisławski, przeniesiony w marcu 1939 roku na inne stanowisko. Dopiero w lipcu 1939 roku nowym dowódcą został pułkownik dyplomowany Józef Szostak i on dowodził Pułkiem w kampanii wrześniowej.

Autor tekstu: Lesław Kukawski