FORMOWANIE 13. PUŁKU UŁANÓW WILEŃSKICH

22 grudnia 1918 roku wszystkie oddziały konne ,,Samoobrony krajowej Litwy i Białorusi”, które znajdowały się w pobliżu Wilna, połączyły się w majątku Pośpieszka i w parę dni później przyjęły nazwę 1. Pułku Ułanów Wileńskich. Pułk zorganizowany na wzór rosyjskich składał się wówczas z dwóch szwadronów liniowych, oddziału karabinów maszynowych i oddziału pionierów, a liczył 25 oficerów, 160 ułanów i 4 karabiny maszynowe. Stan pułku powiększał się stale przez napływ nowych ochotników i mniejszych oddziałów z dalszych powiatów.

31 grudnia, po rozbrojeniu Niemców w Wilnie i przejęciu tam władzy przez dowódcę Samoobrony, którym był wyznaczony przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego generał Władysław Wejtko, w pułku zorganizowano już 3 szwadrony.

Na dowódcę pułku został wyznaczony najstarszy oficer – rotmistrz Władysław Dąbrowski.

Pierwsza obsada dowódców była następująca:

Szwadron 1- porucznik Adam Zahorski;

Szwadron 2 – porucznik Olgierd Oskierko;

Szwadron 3 – porucznik Konstanty Drucki-Lubecki;

Oddział Karabinów Maszynowych – kapitan Bronisław Wąsowski;

Oddział Konnych Pionierów – rotmistrz Mikołaj Michniewicz-Hetman.

Oficerowie i podoficerowie wywodzili się z armii carskiej, a uprzednio przeważnie służyli w Korpusach Polskich w Rosji, natomiast ułani, to przeważnie ochotnicy, w dużym procencie inteligenci, z własnymi końmi. Uzbrojenie, umundurowanie i wyposażenie było rozmaite. Częściowo po rosyjskie, częściowo odebrane Niemcom, ale także jeszcze i cywilne.